Brytyjscy
dziennikarze z niejakim zdziwieniem odkryli, że wśród uczestników zapowiadanego
konklawe nie będzie ani jednego angielskiego kardynała. Wprawdzie niemal jednym
tchem i pocieszającym tonem dodawali, że w wyborze nowego papieża będzie
uczestniczyć prymas Szkocji kard. Keith O’Brien, ale skoro Anglików nie cieszy
obecność Szkotów w Szkocji, to dlaczego mieliby się cieszyć z obecności jednego
z nich w Rzymie – co innego gdyby pojechali tam wszyscy i nie zamierzali
wracać.
Rzeczywiście, w tej
chwili Kościół Anglii i Walii ma tylko jednego kardynała i to takiego, który dobiegł
już osiemdziesiątki i utracił czynne prawo wyborcze. Jest nim abp Cormac Murphy
O’Connor, emerytowany ordynariusz Westminsteru. Vincent Nichols, jego następca,
kapelusza dotąd nie dostał. Wydawało się, że otrzyma go na pierwszym
konsystorzu w roku 2012, gdy kard. O’Connor wypadł z listy elektorów, ale tak
się nie stało. Nie bez przyczyny, bo wydaje się, że stanowi on jedno z tych rozczarowań
Benedykta XVI, przez które w papieżu mogła – jak sam powiedział – „osłabnąć
siła ducha”.
Istotnie, abp Nichols
zawiódł zaufanie Biskupa Rzymu. Został mianowany jako kandydat spoza tzw.
magicznego kręgu kardynała O’Connora, co było ni mniej ni więcej tylko
papieskim wotum nieufności dla całego angielskiego episkopatu i jego
dotychczasowej linii duszpasterskiej. Nowy prymas miał dokonać zmian, ale tego
nie zrobił ograniczając się do kilku propagandowych gestów, jak usunięcie ze
swojej katedry „posoborowego” ołtarza (na marginesie warto dodać, że abp
Nichols w ogóle przedkłada formę nad treść, np. podczas jego ingresu grali
trębacze, tak jak to ma miejsce podczas ingresów arcybiskupów Canterbury, którym
niegdyś fanfary grali trębacze królewscy – na znak pokory ten zwyczaj w 2003 r.
przełamał Rowan Williams). Chyba największym ciosem dla Ojca Świętego był fakt,
że abp Nichols rychło dołączył do grona hierarchów piętrzących trudności przed
powstającym ordynariatem dla byłych anglikanów, a później i do tych
sabotujących wprowadzanie zapisów motu prorprio Summorum Pontificum.
Ciekawe, że wiadomość
o nieobecności Anglików na konklawe chyba większe wrażenie zrobiła na
protestantach niż na katolikach. Ci pierwsi najpierw się oburzali takim
policzkiem ze strony Rzymu, ale też szybko reflektowali się, że nie powinni
okazywać zbytniego tym zainteresowania, żeby nie dowartościowywać katolików. Z
kolei angielscy katolicy, ci, którzy w ogóle mają jeszcze jakieś poglądy, należą
raczej do krytyków rodzimej hierarchii i nie boleją nad tym, że ich biskupi nie
będą mieli wpływu na wybór nowego papieża – czasami wydaje się, że myślą o tym
z pewną ulgą.
O abp. Nicholsie już pisałem przed trzema laty, w czasie, gdy karmiłem się jeszcze złudzeniami.
Jakub Pytel
Jakub Pytel
