Bardzo lubię zwiedzać galerie portretów (szczególnie upodobałem sobie tę w Edynburgu, choć każdy przyzna, że znacznie ustępuje ona londyńskiej National Portrait Gallery), a praca nad cyklem "Wielcy konwertyci" jest właśnie czymś na kształt studiowania ludzkich wizerunków. Tym razem, przygotowując materiały na temat Anne Haycraft – pisarki wcześniej prawie mi nieznanej – omal się nie zakochałem. I nie idzie tylko o zachwyt nad jej powieściami, ale także o to jak interesującą była postacią i z jaką pasją potrafiła bronić swoich katolickich poglądów. A Haycraft była przekonaną tradycjonalistką broniącą w Kościele wszystkiego, co było i jest solą w oku modernistów. Jej felietony w Catholic Herald, w którym w latach 90. na bieżąco komentowała wydarzenia z życia Kościoła katolickiego w Anglii i na świecie (i to bardzo wprost, jak ognia unikając eufemizmów) przysporzyły jej popularności i sympatii tak dużej, że kardynał Basil Hume musiał uruchomić całą kościelną machinę propagandową, aby jakoś uzasadnić jej zwolnienie, a tygodnik ocalić przed skutkami bojkotu ze strony czytelników. Pretekstem do zwolnienia Haycraft stała się krytyka nieżyjącego biskupa Derecka Warlocka – "pasterza", który omal nie stał się grabarzem Kościoła w jej rodzinnym Liverpoolu.
Fakt, że dotąd nie ukazał się w języku polskim np. zbiór felietonów Anne Haycraft zatytułowany "God has not changed" znakomicie ilustruje stan naszych katolickich wydawnictw odwołujących się do idei katolickiej i konserwatywnej. Ale cóż mówić o Haycraft, gdy nadal na wydawcę czeka "Goodbye, Good Men" Michaela Rose’a, a wydana przed rokiem "Iota unum” Amerio, choć cieszy, to pozostawia wiele do życzenia w dziedzinie translacji.
Szkoda, bo książkę Anne Haycraft wystarczyłoby opatrzyć kilkoma przypisami, by stanowiła znakomitą ilustrację dla procesów gnilnych WŁAŚNIE zachodzących w Kościele nad Wisłą.
Co się zaś tyczy Newmana, to po raz kolejny załamię ręce nad tym, że ten wielki teolog jest tak bardzo nieobecny w świadomości polskich katolickich elit, w ofercie wydawniczej i w ogóle w katolickich mediach. Myślę, że to konsekwencja faktu, że szczegóły jego biografii i dorobku nijak nie pasują do przypiętej mu łaty "duchowego ojca” Vaticanum II. Oczywiście o ogólnym poziomie polskiego katolicyzmu zamkniętego w totustuistyczno-semperfidelistycznym getcie także.
Cieszę się, że redakcja "Zw" jest na tę postać otwarta, bo chyba tylko tam można bez (auto)cenzury napisać o tym, jak wyglądała i jak wyglądać powinna, by nie była zgorszeniem dla wierzących, przyjaźń pomiędzy katolickim duchownym i heretyckim pastorem.
Zachęcam do lektury.
