Dzień dobiega końca, a wraz z nim mija 166 lat od chwili, gdy o. Dominik Barberi CP przyjął od Jana Henryka Newmana katolickie wyznanie wiary i sub conditione udzielił mu sakramentu chrztu. Warto przy tej okazji zacytować ostatni akapit wygłoszonego przez Newmana w 1849 r. kazania zatytułowanego „Wola Boga celem życia”, w którym błogosławiony mówi:
„I tak toczy się świat od wieków, a aniołowie i święci ciągle wołają biada nad straconymi powołaniami, zawiedzionymi nadziejami, nad pogardą dla Bożej miłości i zatratą dusz. Pokolenia następują po sobie, a gdy oni spoglądają z niebios, ze swych złotych tronów na ziemię, to nie widzą niemal nic innego, jak tylko rzesze aniołów stróżów, przygnębionych, z troską, z przerażeniem lub w rozpaczy podążających za swoimi podopiecznymi i daremnie usiłujących chronić ich przed wrogiem - przegrywają, gdyż owi podopieczni nie chcą być chronieni. Czas przypływa i odpływa, a ludzie nie wierzą w to, co ma nadejść, ani że to, co jest, trwać będzie tylko przez chwilę, a nie przez wieczność. Kres jest próbą. Świat przemija - pusty przepych i teatr. Walą się wyniosłe pałace, milknie tłumne i ruchliwe miasto, i odpływają okręty z Tarszisz. Śmierć zabiera serce i ciało i zasłona zostaje rozdarta. Duszo odchodząca, jak wykorzystałaś dane ci talenty i możliwości, światło rozlane wokół ciebie, zesłane ci ostrzeżenia i udzieloną łaskę? Panie mój i Zbawco, niechaj w tej godzinie podtrzymają mnie silne ramiona Twoich sakramentów i świeża woń Twoich pocieszeń. Niechaj wypowiedziane zostaną nade mną słowa rozgrzeszenia, a święty olej namaści mnie i opieczętuje. Niech Twoje Ciało będzie moim pokarmem i niech skropi mnie Twoja Krew. Niechaj Twoja święta Matka tchnie na mnie, a mój anioł szepce mi słowa pokoju. Niech moi chwalebni święci i mój drogi ojciec, św. Filip, uśmiechają się do mnie; i niech w nich i przez nich wszystkich otrzymam dar wytrwania; i niech dane mi będzie umrzeć tak, jak pragnę żyć: w Twojej wierze, w Twoim Kościele, w Twojej służbie i w Twojej miłości!”
