Przed z górą siedemnastu laty na wspólnej modlitwie zaczęła spotykać się niewielka grupa poznańskich wiernych. Sensus catholicus podpowiadał im, że należy pielęgnować tradycję Kościoła, tak bardzo lekceważoną. Ich modlitwa oparta była o dawne, nie budzące wątpliwości wzorce – w myśl zasady lex orandi, lex credendi. Owi wierni stali się zalążkiem pierwszej w Polsce społeczności, która zaczęła gromadzić się na okazjonalnie sprawowanych Mszach w rycie „trydenckim”. Po dwóch latach – w roku 1994 – uzyskano wreszcie zgodę ordynariusza na regularne celebracje. Piętnaście lat, które upłynęły od tego momentu, w relacjach władze duchowne – wierni, najoględniej nazwać można „czasem nieufności i niezrozumienia”.
Dziś, w momencie gdy Kościół Powszechny mocą papieskiego Motu Proprio Summorum Pontificum przyznał rację tym wszystkim katolikom – duchownym i świeckim – którzy bronili dziedzictwa religijnego i kulturowego obecnego w rycie rzymskim, przyznał że dzieło „rzeczywiście od Boga pochodzi”, przyszedł czas na liturgiczne pojednanie. I właśnie jutrzejsza uroczysta Msza pontyfikalna, którą w kościele na Wzgórzu Przemysła odprawi sufragan Archidiecezji Poznańskiej, biskup Grzegorz Balcerek, postrzegana jest jako wydarzenie mające służyć takiemu pojednaniu i odbudowie synowskiego zaufania. Wierni Archidiecezji Poznańskiej przywiązani do Mszy sprawowanej w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego – z których gros identyfikuje się z nieformalną strukturą Poznańskiego Środowiska Wiernych Tradycji Łacińskiej – uczestniczą w celebracjach w kilku miejscach na terenie stolicy Wielkopolski i w jej okolicach. Msze odprawiane są w kościele św. Antoniego Padewskiego, u Ojców Franciszkanów na Placu Bernardyńskim (choć trzeba będzie teraz domagać się ich zachowania), w kościele parafialnym Maryi Królowej i w kaplicy Sióstr Służebniczek w Szamotułach. Każda Najświętsza Ofiara celebrowana przez kapłanów, którzy czynią to z ochotą, z własnej woli, znając, kochając i karmiąc swą duchowość ceremoniami rytu klasycznego przybliża Kościół Poznański do sytuacji normalności, w której wierni mogą z zaufaniem zwracać się do swych pasterzy nie upatrując w Ojcu Świętym i Kurii Rzymskiej jedynego gwaranta swych praw.
Lata doświadczeń i fundamentalna zmiana sytuacji, sprawiły że wierni - że Środowisko Tradycji Łacińskiej – także się zmieniło, bo okoliczności nie wymagają już, by jego reprezentantami byli ludzie o cechach potrzebnych na polu walki. To, czy przedstawicielami władz duchownych będą kapłani widzący w uczestnikach poznańskich Mszy „trydenckich” jedynie „agresywną grupę wiernych” zależy już tylko od Arcybiskupa Metropolity.
---*---
Przez lata działalności Środowisko wypracowało dorobek, o którym świadczy urzędowa i prywatna korespondencja, dokumenty, fotografie, a także publikacje: kilka numerów wydawanego w latach dziewięćdziesiątych periodyku Nova et Vetera oraz Ecclesia Dei, który ukazywał się w latach 2002-2003. Te interesujące świadectwa trudnych, ale ciekawych czasów mogą przepaść w czeluściach domowych szuflad, ale można – w formie elektronicznej – zachować je i udostępnić osobom, które Środowisko współtworzyły oraz wszystkim zainteresowanym. Jestem depozytariuszem pewnej części tej dokumentacji oraz posiadam zgodę wydawców wspomnianych czasopism. Postaram się więc – na łamach blogu – udostępnić je wszystkim zainteresowanym. W bocznym pasku umieszczam dodatkowy dział: „Trydencki Poznań 1992 – 2009”. Liczę na współpracę (kontakt: jacquesblutoir@gmial.com).
