Do dyskusji, o ile mogę się domyślać, włączyli się także Polacy, bo któż inny na anglojęzycznym forum, jak szlachetka na sejmiku, pokrzykiwałby: „hańba!”? Ręce opadają. Nie mam oczywiście złudzeń co do osoby stołecznego metropolity. Nawet najmniejszych. Jego celem jest zdobycie pieniądze na dokończenie Świątyni Opatrzności Bożej – inwestycji godnej egipskich faraonów. I nie idzie tutaj o jej rozmach i gabaryty, ale o przeznaczenie budowli, która niewiele ma wspólnego z uczczeniem Opatrzności Bożej. Jest to bardziej przecież grobowiec szykowanym kardynałowi Glempowi i jego następcom, w którym chyba tylko dla niepoznaki spocząć mają i inni – że wspomnę o zlekceważeniu ostatniej woli ks. Twardowskiego, którego ciało zamiast pochować na Powązkach zabetonowano w tym molochu. Czyż nie dla tych brakujących milionów stał się kardynał przyjacielem establishmentu? Czyż nie dla pieniędzy wynajął swoją katedrę, tę w której spoczywają doczesne szczątki kardynała Wyszyńskiego, na tancbudę dla sekciarza Chica Corei?
Ale zostawmy tę kwestię – jak powiadają Anglicy – diabłu i papistom, i wróćmy do Kongregacji Kultu. Skrajną ignorancją jest sądzić, że arcybiskup Nycz został tam skierowany po to, by wnieść jakikolwiek wkład w prace dykasterii kierowanej przez kardynała Cañizaresa Lloverę. Po prostu do jakiejś kongregacji trzeba go było „zapisać”. Kościół czasami bardzo roztropnie podtrzymuje rozmaite fikcje – ot, choćby biskupstwa „in partibus infidelium” zwane od czasów Leona XIII „tytularnymi”. Podobnie jest z członkostwem w rzymskich kongregacjach. Breza, w roku 1957, pisał o tym tak (a któż lepiej potrafi analizować sprawy Kościoła niż agenci komunistycznego wywiadu będący na dodatek ex-klerykami): „Członkami kongregacji bowiem (…) są nie tylko kardynałowie kurii, ale również, by się tak wyrazić, terenowi. Członkostwo to ma charakter nie tyle honorowy, co iluzoryczny. Kardynał zamieszkały czasem o setki kilometrów od Rzymu nie może brać udziału w posiedzeniach plenarnych, a jak przyjeżdża do Rzymu, to ma dosyć spraw swojej diecezji do załatwienia, by miał czas wciągać się na serio w maszynerię kongregacji. Akta przeczytać – przeczyta, przyjść do sali kongregacji na posiedzenie – przyjdzie, bo to i grzecznie, i honor, ale po trosze w charakterze martwej duszy. I biada mu nawet, jeśli spróbuje wyjść poza ten charakter i wplątać swoje trzy grosze w mistrzowsko-zawodowe szermierki kardynałów kurii. Natnie się jak prowincjusz-ryzykant, co zasiadł do bridża przy stole stołecznych wygów”. Taka prawda.
Ale prawdą jest też, że być może ktoś tam w Rzymie trzyma rękę na pulsie (ktoś oprócz Ducha Świętego) i przeglądając teczkę nowego kardynała zwrócił uwagę na sporą liczbę skarg związanych z implementacją w jego diecezji postanowień „Summarum Pontificum”. Zwrócił uwagę i pomyślał: „Damy go Cañizaresowi. Niech on się martwi”. A rzeczą Cañizaresa będzie już uświadomienie delikwentowi, że diecezje kardynałów-członków jego kongregacji powinny być w tej kwestii wzorcowe, bo inaczej... przecież nie wypada.
Głowę mam tylko jedną, więc jej nie dam, ale sądzę, że w stosunkowo niedługim czasie sytuacja warszawskich katolików „(post)indultowych” ulegnie poprawie.
