Howcroft stwierdził, że: „Propozycje te mogą być dla metodyzmu – który przecież zapoczątkowany został jako ruch wewnątrz Kościoła Anglii, a nie jako odrębne wyznanie – sposobem na znalezienie w przyszłości swego miejsca w ramach Kościoła powszechnego, tak jak to się dzieje w przypadku anglikanów”.
Metodyzm, stawiający sobie za cel ożywienie wiary i osobistej pobożności wiernych, rzeczywiście był ruchem wewnątrz anglikanizmu, a osobnym wyznaniem stał się dopiero po śmierci swego inicjatora, Johna Wesleya. Jednak ruch ten wyrastał pod wpływem pietyzmu i dość znacznie oddalił się od nauk macierzystego anglikanizmu, o doktrynie katolickiej nie wspominając. Owszem, metodyści mają w swoich Artykułach Wiary zapisy świadczące momentami o posiadaniu obcej radykalnym protestantom właściwej intuicji teologicznej. W dziedzinie sakramentów stwierdzają np.,iż „sakramenty ustanowione przez Chrystusa nie są jedynie znamionami i znakami wyznania chrześcijańskiego, lecz raczej wyrazem łaski i upodobania Bożego względem nas”, czy że „widzialny Kościół Jezusa Chrystusa jest zgromadzeniem ludzi wierzących, w którym głoszone jest czyste Słowo Boże i udzielane są prawowicie sakramenty z zachowaniem obrządków zgodnych z nakazami Chrystusa”. Uznają też, iż człowiek posiada wolną wolę i zdecydowanie odrzucają teorię predestynacji. Jednak w innych punktach jawnie i wprost zaprzeczają katolickiej doktrynie i negują treść dogmatów. Kolejne Artykuły Wiary głoszą bowiem iż „groźne i bluźniercze jest mniemanie, jakoby kapłan ofiarowywał Chrystusa podczas mszy św. za żywych i umarłych, dla zgładzenia ich cierpień i grzechów”, czy że „Rzymska nauka o czyśćcu, odpustach, kulcie i adorowaniu obrazów i relikwii oraz wzywaniu świętych jest naiwną i dowolnie wymyśloną rzeczą nie potwierdzoną w Piśmie Świętym i sprzeczną ze Słowem Bożym”.
Powstaje wobec tego pytanie, co miał na myśli wielebny Kenneth Howcroft mówiąc o znalezieniu przez metodyzm „swego miejsca w ramach Kościoła powszechnego”. Czy gest Ojca Świętego nie został zrozumiany opacznie, nie jako katolicyzacja anglikanizmu, ale anglikanizacja katolicyzmu skutkująca istnieniem w jednym Kościele wielu grup głoszących wzajemnie sprzeczne nauki. Chyba tak zrozumieli to metodyści, choć chciałbym się mylić.
Mimo, że ustanowienie pełnej jedności między Rzymem a około 70 milionami metodystów wydaje się, jeśli nie niemożliwe, to bardzo odległe, to pocieszający i budzący pewne nadzieje na przyszłość jest fakt, iż nawet wspólnoty kościelne tak dalekie od katolicyzmu zaczynają postrzegać jedność z Wikariuszem Chrystusa, którego jeszcze przed stuleciem nazywały Antychrystem, jako element konieczny do przebywania w Jedności Kościoła Chrystusowego.
